Nasza Kancelaria wygrała kolejną sprawę, tym razem przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym (WSA) we Wrocławiu – o czym niezmiernie miło nam poinformować. Sąd wydanym wyrokiem uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław – Fabryczna. Zasądził również na rzecz strony Skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.
Przedmiot sporu
W rozpatrywanym stanie faktycznym strona Skarżąca zastosowała błędną stawkę podatku VAT dla dostawy nieruchomości. Dostawa została opodatkowana stawką 23%, podczas, gdy czynność powinna być zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.
Przedmiot sporu odnosił się do momentu i sposobu, w jaki powinno dokonać się korekty rozliczonej transakcji. Organ podatkowy uznał, iż w sprawie powinien mieć zastosowanie art. 108 ust. 2, art. 88 ust. 3a pkt 2 oraz art. 29a ust. 13 i 14 ustawy o VAT. Tym samym dokonał on rozliczenia VAT za III kwartał 2015 r. w ten sposób, że wykazał w ogólnym rozliczeniu VAT podatek należny od czynności zwolnionej, natomiast pozbawił Skarżącą podatku naliczonego związanego z tą dostawą, sugerując, że Skarżąca powinna skorygować podatek należny dopiero w miesiącu korekty faktury, tj. w kwietniu 2017 r.
Z takim stanowiskiem organu nie zgadzała się Skarżąca. Twierdząc, że korekty zarówno wykazanego podatku należnego, jak i podatku naliczonego należy dokonać w tym samym okresie rozliczeniowym, tj. w III kwartale 2015 r.
Stanowisko WSA we Wrocławiu
WSA we Wrocławiu w zaistniałym sporze przyznał rację Skarżącej. Po pierwsze WSA wskazał, iż okoliczności sprawy dowodzą, iż transakcja potraktowana przez Podatnika jako opodatkowana, w istocie była z VAT zwolniona. W takim przypadku żaden podatek, obiektywnie rzecz biorąc, nie istnieje i nigdy nie istniał. Tym samym nie można pomylić się co do kwoty takiego podatku.
W związku z powyższym w sprawie nie może mieć zastosowania art. 108 ust. 2 oraz art. 29a ust. 14 ustawy o VAT, a zatem w odniesieniu do przedmiotowej transakcji należy skorygować skutki podatkowe wstecznie, poprzez doprowadzenie sposobu rozliczenia transakcji do stanu zgodnego z prawem w okresie, w którym transakcja ta zaistniała (miała miejsce).
Ponadto, WSA uznał, iż z regulacją zawartą w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT muszą być skorelowane zasady dokonywania korekt podatku należnego, aby nie doszło do naruszenia zasady neutralności VAT. To jest możliwe tylko poprzez korektę rozliczenia za okres, w którym czynność miała miejsce.
Orzecznictwo TSUE
WSA odwołał się również do orzecznictwa TSUE, z którego wynika, że brak jest podstaw do zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy o VAT w sytuacji, gdy strona jest w dobrej wierze lub w odpowiednim czasie wyeliminuje niebezpieczeństwo uszczuplenia dochodów podatkowych. Zdaniem Sądu, taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie – Skarżąca była bowiem w błędzie, co do kwestii zakwalifikowania danej transakcji jako opodatkowanej VAT i oczywistym jest, że nie mogła dokonać korekty faktury, gdy w takim błędzie pozostawała.
WSA słusznie przy tym zauważył, że organ podatkowy nie może zakładać, że podatnik w swej działalności gospodarczej ma być nieomylny i nie ma możliwości wycofania się z raz popełnionego błędu. Takie myślenie, zważywszy na ilość zmieniających się przepisów prawnych, w tym dotyczących VAT, jak też pojawiające się przypadki braku ich jasności i przejrzystości, świadczy o braku jakiejkolwiek chęci zrozumienia sytuacji podatnika i działaniu jedynie in dubio pro fisco.
Sąd wskazał, iż omyłkowe rozliczenie kwoty, która nie stanowiła podatku należnego, nie powinna stanowić źródła korzyści dla budżetu państwa kosztem podatnika, którego działanie nie było nakierowane na nadużycie, czy oszustwo.
Rolą organu podatkowego w sytuacji, gdy ma do czynienia z pomyłką rzetelnego podatnika, powinna być pomoc w wycofaniu się z błędu i prawidłowe rozliczenie podatku. Tylko taka postawa zapewnia realizację zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie w rozumieniu art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu nie zdecydował się zaskarżyć wyroku. W związku z tym jest on prawomocny.